De redactie heeft de 50e bijdrage in de rubriek Jan’s Column mogen ontvangen. Uiteraard willen we Jan de Jonge weer hartelijk danken voor zijn bijdrage.
‘En gebeurt het weleens dat je niet fit voelt? ‘Ja, natuurlijk. Het komt wel voor dat er bij ons iemand met 38 graden koorts staat te voetballen.’ ‘Maar het gaat door. Je moet wel met een houten been in bed liggen, wil je verstek laten gaan,’ concludeert interviewer Gofried Bomans in een interview in 1971 met Johan Cruijff. ‘Ja, meneer .’
‘Willem staat op en zakt een beetje door z’n knieën. Ik zie door zijn roodkleurige broek hoe de kromme benen aangespannen worden, de knieën uit elkaar. Zullen die elkaar ooit geraakt hebben?’ Dit schrijft Wilfried de Jong als hij op bezoek is bij “de Kromme.”
Als je schrijft belandt veel in de oudpapierbak (voor de muziek), maar sommige stukjes bewaar je en die staan seizoenen lang in je map ‘voetbal’ op je laptop. Nu heb ik die stukjes aan elkaar geknoopt.
De benen neem ik als onderwerp van deze column over de benen nemen.
Langs de lijn, of achter de draad, hoor je regelmatig: ‘ Zo die schoffelt z’n man stevig onderuit. Ie zaagt z’n benen zowat af.’ En ook: ‘Wat een slap schot, jammer van die mooie actie. ‘Da’s z’n zwakke been, vandaar. Hij is stijf rechts.’ ‘Aha, hij had dat been net zo goed in de kleedkamer kunnen laten liggen, heeft ie toch niks aan.’ ‘Ja, ’t is z’n chocoladebeen.’
Voetbalverslaggevers hebben deze term als eerste gebruikt in hun verslagen. Bij een ‘rechtspoot’ hoort een linker- en bij een ‘linkspoot’ een rechter chocoladebeen. Elke voetballer heeft een voorkeursbeen. Je zou het zwakkere onhandigere been kunnen trainen tot er een redelijke pass en schot mee mogelijk is.
Piet Keizer, die van de schaar weet u nog, was 100 % links. Op een moment was hij geblesseerd aan z’n linker achillespees en moest zijn linker been ontzien. Hij deed op training zoveel mogelijk rechts. Na een paar maanden kon hij met z’n rechte been redelijk passen en schieten. Z’n chocoladebeen werd minder chocoladeachtig.
Over een andere schaar nog dit. “Ik knip, zo sprak de schaar, met twee helften. Mijn linker en rechter been zijn samen één. En daarbij houdt één schroefje mij op de been.”
Chocoladebenen, bananenschot, no-look pass zijn voetbaltermen. Het bananenschot of zoals de Brazilianen zeggen ‘folha seca’(droog, vallend blad) zag de voetbalwereld het eerst op het WK 1958. Dida ( echte naam: Valdia Pereira) trapte vrije trappen zo als eerste. Als een vallend blad dwarrelt de bal, die schijnbaar over het doel zal gaan, ineens in een scherpe daling in het doel. Dé hedendaagse koning van deze traptechniek is Cristiano Ronaldo.
Volgens Jan Mulder is een no-look pass maar aanstellerij. Een trucje uit het Panna voetbal. Wat denkt u? Zou de balrichting en de positie van de tegenstanders en de looplijn van de aanvallende medespeler anders geweest zijn als de no-look passer wel gekeken had naar z’n aangespeelde ploeggenoot?
Dida, die van het bananenschot, werd ook wel de krukkentrekker genoemd. Andere geuzennamen van Braziliaanse internationaals zijn: de giraffe voor doelman Gilmar; de zweetvoet voor Zito; de manke ezel voor Almir en de gedraaide voor Garrincha. Garrincha dankte die naam aan zijn naar binnen gedraaide rechter been, dat bovendien ook 6 centimeter korter was. De wat wereldvreemde Garrincha, ook wel het kleine vogeltje genoemd, heette officieel Manuel dos Santos. Toen hij werd geïnterviewd in 1962, na weer eens wereldkampioen te zijn geworden, en er een microfoon voor zijn neus werd gehouden zei hij: ‘Hallo, microfoon.’
Wat zou de wereld saai zijn als deze anekdotes over voetbal er niet waren. Urenlang kan je fantaseren en ouwehoeren over traptechnieken, voetbaltermen, geuzennamen en benen van voetballers (en vrouwen).
Nu zag ik, doordat Martijn Neele alles nauwgezet alles bijhoudt op de SKNWK site, dat deze column mijn 50ste is. Dan zeg ik u ook dat ik al zo’n 25 jaar geschreven heb voor mijn clubje.
De column, die het meest bekeken is (meer 2000 keer) zag ik, is een verslag over een bezoek met m’n zoons aan de oude Luxor waar het team van het voetbalblad Hard Gras zijn beste beentje voor zette (jaar 2009). De minst bekeken column is de 49ste.
Een column schrijven is net als voetbalwedstrijd spelen zonder publiek. Je krijgt tijdens het maken ervan geen reactie, geen bewonderde kreten of boegeroep, niks. Ook als jij vind dit is kan er mee door, hoor je daarna sporadisch een reactie.
Na 50 columns – van 2008 tot 2016- vind ik het welletjes, ik neem de benen. Ik bedank Martijn voor het plaatsen van m’n schrijfsels op de site en het veelvuldig promoten ervan zowel op de site van SKNWK als op facebook en twitter. De trouwe lezers van mijn schrijfels dank ik voor hun aandacht.
Als slot een ode aan alle vrijwilligers met een waar blauw/zwart hart.
Een vrijwilliger, leeftijd vaak meer dan middelbaar
Hij is met haar tig jaar,
maar ook tig jaar met de voetbal getrouwd.
En toen het nieuwe clubhuis werd gebouwd
heeft hij gebouwvakt voor de club van blauw en zwart
met vele anderen met ’n SKNWK hart
voor koffie en broodjes zorgde hij
hij was er altijd bij
Met de F’jes, de E’jes rijden vind hij normaal
dan is hij te vinden langs velden en in een kille zaal
Hij zat in de dug out zaterdag na zaterdag
of liep langs de lijn met de wapperde vlag
hij liep zo dikwijls op ’n draf
die steile rottrap op en af
onder z’n kicks klodders Zeeuwse klei
hij was er altijd bij
Bijna elke zaterdag was hij trouw
te vinden in het clubgebouw
verschafte mensen drankjes voor de dorst
en ’s winters lekkere warme kost
Als er klusjes waren gedaan
en de mensen op huis aan waren gegaan
schoven ze de krukken gezellig aan
menig borreltje en biertje op een rij
hij was er altijd bij
Zo was hij altijd paraat
hield mede het clubgebouw in goede staat
de velden en de doelen en het tassenrek
stond altijd langs de lijn op dezelfde stek
Laat niemand iets min zeggen over zijn SKNWK
dan komt hij op voor zijn club ja, ja
bij verlies vol changrijn, bij winst o zo blij
hij was er altijd bij
Want wat er ook naar de bliksem ging
toch zeker niet zijn vereniging
Die club van blauw en zwart
zit verankerd in z’n hart!
Jan de Jonge,
april 2016.
Jan bedankt voor al je schrijven hier
Het is niet weg t’staat op papier
Maar je zin wie schrijft die blijft
Wil ik toch bestrijden.
Want zij die schreven
Zijn ook niet gebleven
Sucses met het opvullen van meer vrije tijd
Weet wel je kan hier altijd je verhaal nog kwijt
Huib de Valk
Jan, dank voor al je overpeinzingen, ze waren het lezen meer dan waard. Tot ziens langs de lijn bij ons – en jouw! – cluppie!