,,Ik kwam er als boertje van buuten. Het ‘pakte’ je meteen”

Nieuwerkerker Gerwi Temmink reist iedere thuiswedstrijd GA Eagles naar Deventer

NIEUWERKERK/DEVENTER – Op twintig kilometer van het stadion is Gerwi Temmink geboren, als jonge tiener kwam hij voor vijfentwintig ouderwetse, Nederlandse centen De Adelaarshorst binnen en als vijftiger voelt hij zich nog een steeds een kleine jongen die geniet van de thuiswedstrijden van GA Eagles. WereldRegio stapte in voor een thuiswedstrijd van de Deventer eredivisieclub. Plaats van vertrek: de carpoolplaats in Oude-Tonge.

De plaats op Goeree-Overflakkee is niet zijn domicilie, maar hij moest er eerder op de wedstrijddag van GA Eagles zijn. Een deel van een recent verleden uit zijn leven heeft zich daar afgespeeld. Hij was er namelijk directeur-bestuurder van alle openbare basisscholen. Zijn huidige leven is ook deels verbonden met het eiland, dat maar geen ‘vriendjes’ kan worden met Schouwen-Duiveland: Temmink heeft er zijn huidige partner leren kennen.

Met haar – Connie heet ze – woont hij in Nieuwerkerk. Daar is hij zich, sinds zijn komst in 1998, snel thuis gaan voelen. ,,Vanaf dat moment ben ik er fantastisch opgenomen. Ik zat meteen tussen de mensen”, herinnert Temmink zich. Zijn dorpsgenoten kennen hem onder meer van één keer in de week hardlopen en SKNWK, de plaatselijke voetbalvereniging heeft hem als lid van het vierde.

Op de achtergrond is Temmink gevraagd mee te gaan praten en denken over het onderzoek naar een mogelijke fusie tussen ‘zijn’ SKNWK, Duiveland en Ouwerkerk. Zulke ‘tactische besprekingen’ zijn hem wel toevertrouwd. Temmink heeft naast voetbal ook veel met politiek. In de gemeenteraad van Schouwen-Duiveland was na de laatste gemeenteraadsverkiezingen geen plaats meer, maar voor de komende verkiezingen van de Provinciale Staten in het voorjaar van 2015 gaat hij voor een nieuwe, politieke baan. Temmink staat namelijk tweede op de provinciale lijst van GroenLinks.

En alsof hij nog niet genoeg heeft aan actief en passief voetbal ‘belijden’ en politiek bedrijven, Temmink heeft nog meer hobby’s: lezen, cultuur snuiven, postzegels, jawel, postzegels verzamelen en hij heeft er inmiddels tienduizenden, met zijn kameraden van de lagere school jaarlijks iets afspreken, wielrennen en schaatsen kijken, geschiedenis ‘studeren’ en muziek luisteren. Het laatste heeft hij geleerd van zijn huidige partner. ,,Met haar ga ik naar concerten. Zij heeft me warm gemaakt voor muziek klassieke muziek. Dat kan ook heel mooi zijn.” Andersom stapt Connie ook wel eens bij haar vriend in de auto, op weg naar de Adelaarshorst.

Deze keer betreft het, met ondergetekende, een wedstrijd tegen NAC. De reis, normaliter vanuit Nieuwerkerk, duurt zo’n twee uur en tweehonderd kilometer. En na afloop dezelfde tijd en afstand weer terug. Omdat hij twee seizoenskaarten heeft, gaat er altijd wel iemand mee. ,,Ik ga er heen voor de binding, de sfeer en het voetbal”, geeft Temmink de redenen aan waarom hij elke thuiswedstrijd op grote afstand bezoekt. , GA Eagles speelt aanvallend voetbal en wil constant het publieke vermaken. Je zit dicht op het veld. Het stadion heeft iets unieks. Het is gebouwd in 1920 en is authentiek. Ze moeten niet verhuizen, maar het stadion wel aanpassen.” Er passen nu achtduizend mensen. Er liggen plannen om in 2015 eerst naar 10.500 en later naar 12.000 plaatsen uit te breiden. Temmink: ,,Dat is stabiel genoeg om in de eredivisie te blijven.”

De voetbaljaargang 2014/2015 is het tweede achtereenvolgende seizoen dat GA Eagles op het hoogste niveau uitkomt. Daarvoor moest hij het vanaf 1996 met wedstrijden in de eerste divisie doen. , Dat was voor de echte fan een harde tijd. We hebben zelfs zestiende, zeventiende gestaan en toch bleef het publiek komen.” Dus geen PSV, maar Eindhoven op bezoek. Dus geen Groningen, maar Veendam. Dus geen AZ, maar Telstar. Het heeft Temmink nooit weerhouden te gaan. , Er is altijd de sfeer van ’wij zijn de twaalfde man’. Die wisselwerking. Ik ga me ook inleven wat er komt. Als Feyenoord of Ajax komt, heb ik een ander verwachtingspatroon dan bij Groningen of NAC.”

Temmink, 57 jaar geleden geboren op een kleine boerderij in Wijhe, was veertien jaar toen hij voor de eerste keer een duel van GA Eagles bijwoonde.  ,,Op de jongenstribune, voor vijfentwintig cent. Soms gaven we elkaar een kaartje door het gaas aan. Daar deden ze niet moeilijk over. Ik stond daarbij niet vooraan, hoor.” Maar voor altijd ‘besmet’ was hij wel. ,,Het was overweldigend. Het gezang. Ik was het boertje van buuten. Zo voelde het ook. Het ‘pakte’ je meteen. Televisie had je nog niet.”

De Nieuwerkerker ging vroeger ook wel eens met zijn buurman of zijn vader. ,,Mijn vader heeft hard moeten bikkelen voor een minimuminkomen. Hij was griendwerker en moest daarvoor wilgentakken en twijg, waarvan ze manden maakten, langs het kanaal snijden. Daarna werkte hij in een zuivelfabriek waar hij aan de lopende band flessen waste. Hij heeft heel hard gewerkt. Net als mijn moeder, die ook voor extra inkomsten zorgde. Maar we hebben veel warmte en liefde meegekregen.” Met ‘we’ doelt Temmink op zijn zus, die 22 jaar geleden overleden is en haar zoon zijn oom nog regelmatig naar het stadion vergezelt, en zijn jongere broer die niets met sport heeft. ,,Mijn ouders leven nog en ik ben trots op ze. Mijn vader is 83 jaar en spit in zijn moestuintje, ook voor anderen. Mijn moeder is zeer kien, zit achter de laptop en stuurt e-mails. Ik ben trots op ze.”

Dat gevoel heeft Temmink ook als hij eenmaal in het stadion is. Daarvoor houdt hij zich niet zo bezig met wat er gaat gebeuren. ,,Het is niet zo dat ik denk ‘oh jee, als ze maar winnen. Zo zit ik niet in de auto. Ik rijd heel ontspannen.” Met een Big Mac-menu achter de kiezen loopt Temmink richting het stadion aan de Vetkampstraat, waar je bijkans struikelt over de vele honderden fietsen. Drie jongens hebben het in de rij over het boek ‘Vijftig tinten grijs’. Temmink hoort het met een glimlach aan. Vanwege diezelfde lange rij zit hij net voor het beginsignaal op zijn vaste plek, ter hoogte van de middenlijn. Daar zit hij, eerst reizend vanuit Rotterdam en sinds 1998 vanaf Nieuwerkerk, al tientallen jaren. De ‘situatie’: een mooie grasmat, rode, plastic stoeltjes (tweedehands, van AZ), ouderwetse tl-balken onder het dak van het stadion, een paal, die het dak ondersteunt, bijna recht voor zijn neus. Wat ontbreekt is een pet of een shawl in de rood-gele kleuren van zijn cluppie. Daar doet hij niet aan mee. Klappen en zingen doet hij wel. Echt stilzitten lukt hem niet.

GA Eagles is die avond beter dan NAC en dat resulteert in de twaalfde minuut in 1-0. ,,Jaaaah”, roept Temmink waarna hij gaat staan en klapt. Ook daarna leeft hij mee en zegt hij wat vindt en ziet. ,,Mickey van der Hart is een goede keeper. Nog een beetje jong. Jop van der Linden, mooie traptrechniek.” Temmink gaat weer verzitten. ,,Oeh, van de lijn”, roept hij al opverend. In de 27^e minuut maakt GA Eagles 2-0. Temmink springt op en klapt. ,,Wie maakt ‘m nu? Schalk. Zal NAC helemaal van balen. Ah, je bent er nog lang niet. Ken dat van GA Eagles.” Verderop in de wedstrijd: ,,Af en toe houd je je hart vast”. En na geen fijne terugspeelbal: ,,Oh jongens, geen risico”. En dan, na weer een goede kans op de 3-0, wat de nekslag voor NAC zou zijn, zijn handen voor z’n gezicht houdend: ,,Oooh”.

Naarmate het einde van de wedstrijd dichterbij komt, verlaten sommige supporters het stadion. ,,Ik blijf altijd tot het einde.” Het laatste fluitsignaal klinkt. ,,Oké mooi, belangrijke punten.” Met de stroom mensen verlaat Temmink het stadion. Aan de zijlijn blijft hij nog even wachten om de spelers tijdens hun ererondje te begroeten. Temmink klapt als ze langs komen. Tevredenheid alom.

Weer in de auto geeft hij antwoord op de vraag ‘mooi avondje?’ ,,Absoluut. Het was een prachtige avond. Het was mooi weer en aanvaardbaar voetbal. Het spat er vanaf dat het een team is. Als het een keer fout gaat, herstellen ze het gelijk. Geen gemekker en dan doorgaan. Dat mag ik graag zien.”

In de auto terug naar Nieuwerkerk heeft Temmink het naar zijn zin. ,,Ik geniet wel na. Zo’n tweede goal zie je dan voor je. Er komen wel momenten uit de wedstrijd terug. Ik ga ook rekenen. Ze stijgen wel wat en dat geeft wat meer rust voor de weken erna. Normaal ben ik rustig, ik geniet van binnen. Ook wel andersom, maar ik ben een binnenvetter. Wanneer GA Eagles aan het einde van het seizoen vijftiende staat, zul je mij niet horen klagen.”

Gerwi Temmink kijkt, exact zittend ter hoogte van de middenlijn in de Adelaarshorst, naar de verrichtingen van GA Eagles.

Op het laatste jaar na werkt Gerwi Temmink zijn leven in het onderwijs. ,,Ik wilde eigenlijk sportleraar worden, maar het werd PA.”

Temmink zat in de jeugdkernploeg van Oost-Nederland. ,,Ik was van dezelfde lichting als Hilbert van der Duim. ,,Ik schaatste meer dan ik leerde en ik voetbalde daarnaast vanaf mijn achtste. Maar op mijn achttiende brak ik mijn enkel, dus was het einde schaatscarrière. Na het atheneum wilde ik naar de sportacademie. Mijn theorie was goed en sporten ging ok, maar ik had een gebroken enkel gehad.” Van de duizend aanmeldingen konden er maar honderdvijftig terecht. Niet het aantal kostte Temmink de kop, maar zijn enkel. ,,Als ik weer door mijn enkel was gegaan, had de sportacademie de rest van mijn leven daarvoor moeten betalen. Ze wilde dat risico niet nemen. Er was keus genoeg.”