Lieve vriendjes en vriendinnetjes. Hier dan weer een verslagje van de wedstrijd van onze helden van A-1 tegen de voetbalvriendjes van Bruse Boys. Het wordt al echt herfst hè? Een fijne en knusse tijd om eens lekker tegen de kachel aan te kruipen. Met een spannend boek en een lekker warme beker chocolademelk en een mariakaakje is het thuis dan goed toeven. Moeder werkt de strijk weg en vader leest zijn krant. De poes kruipt spinnend tegen je aan en je denkt wat is het leven toch goed! Maar soms gaan we ook nog even lekker voetballen. Vandaag was het weer zo ver. Fijn hè! HO! STOP! “Cut the crab!” Ja, sorry, ik word er zelf ook een beetje misselijk van. Maar ik heb in mijn vorige verslagen kennelijk te hard uitgehaald. Ik heb tere zieltjes beledigd en gezagsdragers op het veld in een hoek gezet. Ik ben hierop kennelijk veroordeeld en aangesproken. Dit moest ik niet doen. Dit kon niet! Er waren mensen die zich aan mijn stukjes ergerden. Ik mocht buurverenigingen niet zo bejegenen! Door twijfel overmand ging ik van de week naar huis, nadat ik ernstig berispt was. Wat moest ik nu verder? Moeten mijn verslagen in het vervolg ter correctie aan de leiding van SKNWK worden voorgelegd? En wat gaan zij dan met mijn verslagen doen? Lelijke woorden en vloeken eruit halen? Dat kon niet, want die stonden er niet in. Wilden ze dan de “scherpe bewoordingen” ombuigen? Dat wordt dan dus een vorm van censuur! Leven wij niet in een vrij land, waarin het vrije woord een hoog goed is? Mag er, in nette bewoordingen, niet geschreven worden wat men vindt? Moet immer “de kool en de geit” worden gespaard? Ik ben van mening van niet. En diegene die zich aan mijn verslagen ergert kan 2 dingen doen: blijven lezen en zich ergeren, of ze niet meer lezen! En geloof mij, dat hoe je het ook opschrijft er altijd wel iemand zich zal ergeren, dus: “I do it my way”. En als iemand anders het van me wil overnemen, hoor ik dit wel. Want ik doe het tenminste.
Dan de wedstrijd (want daar gaat het ten slotte om). We hadden net zo goed met de Henry Dunant naar Bruinisse kunnen varen, want we hadden een behoorlijke ziekenboeg. Lennard had zich maandag, tijdens de training, wat onbeholpen laten vallen en had hierbij zijn enkelbanden verrekt. Erwin had zowel een duim- als een knieblessure. Pim zit al heel lang in de lappenmand met zijn lies. Tim was al 3 dagen niet lekker en kotste voor de wedstrijd even fijn de wc van de kleedkamer onder. Kevin S. had op de training een pijnlijke knie opgelopen en tijdens gym op school een schop op zijn scheenbeen gehad. En Kevin D. wilde tegen Bru geen risico nemen omdat hij volgende week zijn opleiding tot Jantje afsluit en dan zijn baret heeft verdiend. Dus begonnen we met 10 man aan de wedstrijd. Neem daarbij een harde wind, die in de lengterichting over het veld raasde, en alle ingrediënten waren aanwezig voor een wat chaotisch begin. Misschien wel daardoor, was er op de instelling van het tiental niets aan te merken. De enige echte wijzigingen in de posities waren die van Joris (nu op doel) en Max (een linie gezakt en nu linksback). Djamil moest als een soort eenzame spits maar proberen om ons aanvallend kracht te geven. Hij had goede loopacties, maar ja als je de bal dan hebt en je moet een pass op jezelf geven valt het niet mee. Wij kregen wel de eerste kansen met schoten van Steven (voorlangs) en Brendan (over). Gelukkig was Brendan weer terug. Dit merkten we meteen. Zelf begreep hij goed dat zijn conditie nog voor verbetering vatbaar was, maar zijn inzicht, acties en schoten zijn hoopgevend voor de toekomst. Helaas scoorde Bru doordat een schot vanaf de 16, met een bananenschot a la Willem van Hanegem in zijn beste tijd, Joris op het verkeerde been zette. Hierna redde Joris nog een paar keer ons team door goede acties. Hij was vandaag een prima vervanger voor Erwin.
Toen Tim zijn maag weer wat tot rust was gekomen, kwam hij er in en speelden we weer eventjes met 11 man. Helaas maar eventjes want Kevin S. kreeg opnieuw een schop tegen zijn al pijnlijke scheenbeen en met een bult ter grootte van een pingpongbal moest hij kermend het veld verlaten. Stonden we weer met 10 man! Kevin D. kon zich toch niet beheersen en vroeg zijn moeder om toch zijn voetbalspullen te komen brengen. Wat moeders al niet doen om het hun kroost naar de zin te maken (Anita bedankt, hoor!)
en na 20 minuten hadden we dus weer een compleet elftal. De dreiging die van de snelheid en doelgerichtheid van Kevin D. uitgaat hebben we in ons team ook echt wel nodig, want hij houdt toch altijd een mannetje bezig. Bijna hadden we een kopie van een actie van vorige week, want Joris schopte de bal naar Kevin D, die alleen op de keeper van Bru af ging en bijna meteen scoorde. Helaas ging zijn schot voorlangs het doel. Direct hierop een pass van Steven op Kevin D. maar de bal smoorde tussen de benen van de keeper van Bru. Overigens was aan deze keeper, die eigenlijk bij de B’s van Bru keept, te danken (of voor ons: te wijten) dat wij niet scoorden. Deze jongen hield er echt veel uit. Opnieuw een voorzet van Steven kwam bij Jeroen die de bal net van zijn voet liet lopen, waardoor die keeper de bal weer kon pakken.
In onze verdediging stond Peter, in sommige gevallen letterlijk, als een rots in de branding te verdedigen. Terwijl ook Max een steeds aardiger duit in het zakje gaat doen doordat hij zijn schroom van zich af aan het gooien is. Hij gaat steeds “mannelijker” verdedigen en durft regelmatig een stevig blok te zetten of een nuttige overtreding te maken. Ook Rob stond zijn mannetje met goede intercepties. Rob houdt vaak goed het overzicht voor de vervolgbal. Net voor rust werd het helaas 2-0. Joris moest zich helemaal strekken (en dan heb je een lengte hoor!) en tikte keurig een bal uit de rechter onderhoek weg, maar de bal komt voor de voeten van een Bruënaar die gemakkelijk kan inschieten. Wij stelden hier nog een pass met overzicht van Brendan op Kevin D. tegenover maar het schot van Kevin wordt weer gepareerd door die vermaledijde keeper.
In de rust blijken Stefan, Steven en Brendan er al flink doorheen te zitten. Stefan heeft geprobeerd in zijn eentje alle gaten die er, toen we met ons tienen voetbalden, vielen te dichten. Dit vreet natuurlijk energie. Steven stamelde de woorden:”het lijkt wel of mijn conditie elke week minder wordt”. Maar dan komt onze wekelijkse “verlosser”. Martijn Backx op wie wij nooit tevergeefs een beroep doen. Hij had al een wedstrijd met de C’s gespeeld maar werd meteen door zijn vader (bedankt daarvoor, Roland!) naar Bruinisse gebracht om ons uit de brand te helpen. Tim was blij dat hij weer op de bank mocht plaats nemen, want ja als je al niet zo lekker bent is voetballen toch niet alles.
Opnieuw namen we het initiatief. Joris voorkwam met een redding weer een doelpunt, Jeroen ging alleen op de keeper af maar schoot voorlangs en Stefan onderschept een bal maar schiet helaas over. Maar er wordt actief gevoetbald door iedereen met goede lichaamsacties, het zetten van blokken en nuttige kleine, en dus niet bestrafte, overtredinkjes. Echt mannelijk voetbal zonder gemeen of agressief te zijn. Na ongeveer 15 minuten in de 2e helft krijgen we de genadeklap. Een keihard schot, gedragen door de harde wind, wordt door Joris nog wel omhoog getikt maar hierdoor gaat de bal met een boogje en opnieuw hulp van de wind over hem heen het doel in. Kort hierna krijgt Bru een vrije schop net buiten de 16. Een 2-mans muurtje wordt geformeerd. Maar toen het schot kwam week het muurtje en ging de bal tussen de 2 man door in de rechter onderhoek buiten bereik van Joris. 4-0! Helaas, over en uit! We hadden nog wel goede acties van Rob, Jeroen, Martijn en Kevin D. Maar die leverden geen van allen resultaat op.
Uithuilen
en opnieuw 
beginnen. Hopelijk genezen de kwetsuren 
snel en kunnen we de volgende week weer een volwaardig team op de been brengen.
geschreven door: Rob Visser