Over handen op seksjuwelen, op een rug, uit de mouwen, kortom de hand en voetbal.
Aan de hand van de hand zal ik diverse aspecten van het voetbalgebeuren beschrijven waar de hand aanwezig is. Alleen de doelverdediger en een ingooiende speler mogen de bal met de hand beroeren. Alhoewel de coach van Arsenal, Wenger, vindt dat de ingooi een intrap moet worden, maar daar krijgt ie voor als nog niet veel handen op elkaar. Natuurlijk mag als het spel ‘dood ‘ ligt de bal met de handen op de juiste plek worden gelegd bij bijv. een vrije trap. Ook als de bal tegen een hand van de speler, die in het muurtje z’n seksjuwelen met z’n handen afdekt, geschoten wordt zal dit niet snel bestraft worden.
Voor een voetbalmatch überhaupt gespeeld kan worden moet er veel voorbereid worden, dat ligt voor de hand. Zo stelt de wedstrijdsecretaris aan de hand van lange lijsten het wedstrijdprogramma al maanden van tevoren op. Wedstrijdformulieren worden overigens ook bij de hogere elftallen niet meer met de hand geschreven. Tegenwoordig gaat dat alles digitaal – wat nog wel kinderziektes heeft, bijv. als bij scheidsrechter z’n wachtwoord vergeten is -, verzucht men: was het nog maar handmatig mogelijk.
Onderdelen van het Springervoetbalcomplex gaan door vele handen voor het seizoen begint. Denk aan de onderhoudsploeg die elke week weer de handen uit de mouwen steekt. Achter de schermen is en wordt hard gewerkt door handige praters om sponsoren te strikken en tal van contracten worden van handtekeningen voorzien. De bestuurders van de club leiden dit in goede banen en de penningmeester zorgt dat alle financiële stukken door zijn handen gaan ter controle. Op die manier kan hij de geldstromen sturen en waar nodig de hand op de knip houden. Voor deze functie is het vereist geen gat in je hand te hebben.
De kantinebeheerder zorgt dat de voorraden aangevuld worden en zet nog maar eens een oproep op de clubsite om meer handen achter de bar te krijgen. De bestuurskamer, het keukentje en andere ruimtes zijn mede door vrouwenhanden regelmatig schoongemaakt. Hoe was ’t ook weer: paardentanden en vrouwenhanden staan nooit stil.
De postmasters plaatsen, hun vingers ratellen rap over ’t toetsenbord, alles wat met de club van doen heeft op de site. Nee, die zitten niet snel met hun handen in ’t haar als je iets aanlevert. Ze moeten wel oppassen, dat ze door al dat getik en een foutieve houding geen muisarm of triggervinger oplopen.
In de loop van de week heeft ook de verzorger en de fysio de geblesseerden onder handen genomen, al of niet manueel. Enkels met eitjes, knieën met vocht, paardenbeten in dijen ze draaien er hun hand niet voor om.
De trainer kneedt, figuurlijk met de handen, een ongeregeld zooitje tot een geolied team. Hij heeft het in z’n vingers. Hij wikt en weegt en zet ’t elftal naar z’n hand. Op trainingen is hij er als de pinken bij te corrigeren als men in oude fouten terug dreigt te vervallen. Met vastberadenheid neemt hij ze bij de hand en leidt hen naar ’t succes.
Als aan alle voorwaarden, die niet meer op de vingers van één hand te tellen zijn, voldaan is kan de wedstrijd beginnen. De supporters speculeren over de opstelling en de kansen op winst en hopen op acties en aanvalspatronen om de vingers bij af te likken.
De standaard graag frites etende pupil van de week komt dan hand in hand met de scheids ’t veld op. Na ’t tossen mag hij de keeper van de tegenstander verschalken en krijgt hiermee de handen van de supporters op elkaar. Trotse ouders leggen ’t vast en even later gaan ze met hun vinger over ’t touchscreen om de foto’s te laten zien, al of niet met koude werende touchscreenhandschoenen aan.
De assistent-scheidsrechters hebben de vlaggen in de hand. Mentaal bereidden ze zich voor en houden zichzelf voor niet in te gaan op opmerkingen van het publiek ook al halen die ’t bloed onder je nagels vandaan. Als je losse handjes hebt, ben je niet geschikt voor deze functie weten ze.
Vooraf heeft de scheidsrechter al aangegeven dat hij strak zal fluiten om de wedstrijd niet uit de hand te laten lopen. Met een handgebaar geven de grensrechters nu aan dat ze klaar staan en de scheids laat, na de bekende arm- en handgebaren, het beginfluitsignaal horen.
Zoveel handen zijn nodig om jongelui te laten voetballen. Nu staan we aan de vooravond van een tijd waar het niet meer vanzelfsprekend is je handen voor je clubje uit de mouwen te steken. Er zullen steeds minder handen bereidwillig uitgestoken worden om de club te runnen. Jongeren hebben het zo druk o.a. met het bijhouden van sociale media, ze hebben er hun handen letterlijk vol aan. Als je ze ontmoet zal hij/zij negen van de tien keer wat voorovergebogen met de hand een touchscreen beroeren (in de fysiopraktijk krijgen nekklachten straks de overhand).
De directe aandacht voor elkaar neemt door die sociale media hand over hand af. Op terrasjes zie je dan twee jongeren zwijgend op het schermpje turende en met hun hand tikkend sociaal contact met elkaar hebben(?). Zoveel virtuele vrienden, daar heb je je handen vol aan. Sterker nog je bent er onderhand verslaafd aan geraakt (contact verslaving). En dan nog iets voor je club doen, ligt niet voor de hand.
Helaas zullen sportverenigingen steeds minder handen beschikbaar hebben om de club te runnen. Wellicht moet men andere wegen bewandelen om jongeren te betrekken bij de club door handig in te spelen om maatschappelijke ontwikkelingen. Als men bijvoorbeeld als club bij de naschoolse opvang – voor sommigen een wellicht niet voor de hand liggende taak van de club – een actieve rol meespeelt.
Handen worden in het veldspel steeds meer gebruikt om de tegenstander te dwarsbomen. Shirts en broeken moeten van goede kwaliteit zijn, want het lijken wel haast judo handvattingen als je ziet hoe aan kleding wordt gesjord.
Het idee eens een column over de hand te schrijven heeft met de stress verminderde functie van handen en een troostende handoplegging te maken. Handen kunnen bij spelers, die bijna verlamd worden door stress, een kalmerende werking hebben. Een coach, die weet welke spelers speciaal stressgevoelig zijn, zal deze spelers knuffelen, stevig omhelzen en met z’n handen op z’n rug en schouder kloppen. Tussen twee haakjes, doe dat wel in alle openheid, want je wordt zo beticht van schending van de intimiteit of handelingen die de eerbaarheid aantasten. Dan komt er een stofje in ’t lichaam vrij en dat stofje vermindert de stress, weet de coach uit een handboek.
Onwilligkeurig denkt hij aan ’t verhaal van die gestresste snooker speler die met trillende handen geen bal goed stootte. Z’n manager nam hem in de rustperiode bij de hand en fluisterde in z’n oor dat hij nu met z’n lief van bil moest gaan. Verbaasd maar niet onwillig voldeed de snooker speler aan dat advies en speelde daarna de match met vaste hand winnend uit. De handen van z’n lief hadden hun stressverminderde werk gedaan.
Onlangs zag ik op de voetbalwei hoe een oudere speler z’n handen vergevend op de rug legde van de op z’n knieen zittend jongere speler, die net een dot van een kans miste. Het deed me denken aan ’t prachtig schilderij van de hand van Rembrandt. Het heet: “De terugkeer van de verloren zoon” en toont de vergevende, verzoenende handen van Jacob.
In St.Petersburg, in de Hermitage, stonden ik en m’n lief daar ooit hand in hand bewonderd voor. Kenners zeggen dat de rechterhand van Jacob door Rembrandt geschilderd is als een vrouwenhand. De linkerhand, die forser is, is dan de mannenhand. Oordeelt u zelf maar aan de hand van bijgevoegd plaatje van het schilderij.
De terugkeer van de verloren zoon.
Dan is er nog de hand in de holst van de nacht. Nadat hij tig keer met z’n onvast tastende vingers gevoeld heeft, krijgt hij de sleutel in ’t sleutelgat. Zwalkend stommelt hij, vals en onsamenhangend Hand in hha…hhand .. zingend, z’n huis binnen. Z’n lief treft hij in bed en gaven die middag op de voetbalwei: vele vuisten macht / nu kan één hand strelend o, zo zacht/ zorgen dat z’n lief lacht, denkt ie. Maar slaapdronken zegt ze: “Je bent dronken, doe maar niet, met zoveel bier in je lijf maak je toch niks klaar” en resoluut legt ze z’n hand terug.
Uw linkshandige columnist, Jan de Jonge.