Deze column gaat over kilometers en centimeters en aantallen. Ik was weken kilometers ver van het ‘Springer’ weg ( circa 18.000 km) om deze column op tijd in te kunnen zenden. Maar de uitslagen van m’n clubje heb ik wel via het World Wide Web gevolgd. En Engels voetbal op een terras met een hapje en een drankje bij 25 graden aan de Pacific. Wat wil je nog meer?
Voor u deze column gaat lezen wil ik u vragen uw pols eens te tellen. U zit nu toch rustig achter uw pc. Hoeveel is die rustpols? Hoger of lager dan uw leeftijd? Daarover straks meer. En pak nu nog even een centimeter, ga staan en meet uw buikomvang.
Nog meer kilometers. De marathon van Rotterdam wordt voor de dertigste keer georganiseerd. Weet u dat de wedstrijdleider een Zeeuw is of was ? Jawel, dat is of was Wim Schot uit Zierikzee. Mooi hé, een Zeeuwse mosselvisser is de grote baas bij zo’n groots evenement. Ik weet niet hoeveel SKNWK-ers ooit eens een marathon gelopen hebben. Ja, een zoon van één der onderhoudsmannen heeft hem al twee keer gelopen. Wat ik wel weet dat het er twee meer hadden kunnen zijn.
Na een ‘trainingskamp’ in Noordwijk.- ja wel het superhotel waar Oranje altijd logeert was op loopafstand te zien – was de marathon van Rotterdam aan de beurt. Mooi weer was ’t daar in Noordwijk. Met ‘t gezellig kennissenbezoek bezondig ik daar nog op een zonnig terrasbezoek aan het strand met alles wat daarbij hoort zo vlak voor de marathon. Het laatste trainingsloopje, van Noordwijk naar Katwijk en terug door de duinen met de stevige noordwester, viel dan ook wat tegen. Toch reisde ik met de aanhang vol goede moed af op een wat kille zondagochtend.
Nadat Lee Towers ten overvloede gezongen had dat je in Rotjeknor nooit alleen loopt, bereikten wij, de recreanten, na het kanonschot al na 4 minuten de startstreep. Met veel afduwen, waarschuwen, af en toe vloekend en naar elkaars hielen kijkend haalden we toch zonder vallen de eerste 10 kilometer. Of het nu door de kou of de spanning kwam in de buurt van Slinge moest de blaas door velen geleegd worden. Nooit geweten dat boven de gebruinde benen, met een naar beneden gesjorde sportbroek, billen zo wit konden tonen. Er wordt wat af gezeken, gezucht, gepuft, gezweet, gerocheld, gespuugd, gekotst, anders gezeken, geouwehoerd en gelachen, gezongen tijdens zo’n marathon.
Na zo’n 20 kilometer hoorde ik iemand de naam van die voormalige kleine verdediger van SKNWK 1 roepen achter mij. Zou ik dan toch die jongens nog tegenkomen, dacht ik. Ik keek achter mij en zag de aangeroepen atleet. Het was een fors uit de kluiten gewassen bonkige vent met een rossige baard, duidelijk niet onze kleine back.
Toen bij zo’n 32 kilometer, de pijn in de benen ging doorzetten, werden we door studenten een cactusje in de hand geduwd als welkome afleiding. Of we dat kleinood even naar de andere kant van de lus die we liepen wilden brengen. We zouden beloond worden voor onze sportieve welwillendheid.
Liepen we daar wezenloos met in cellofaan verpakt mini plantje. Het leidde ons inderdaad af van de pijn in de benen. De plantjes zijn bij een drinkplek gedropt geloof ik. Je loopt als je ‘in de dertigers’ zit in een soort tranche en herinnert je niet alles meer uit die fase. Je bewustzijn vernauwt zich, uitrekenen uit je hoofd hoelang je nog moet lukt niet meer. Regels uit favoriete songs hameren eindeloos in je kop. Het brengt je in een voortdurend eindeloos ritme. Als je naar je voeten kijkt zie je tot je verbazing dat die nog steeds ritmisch bewegen, ze hoorden voor je keek niet bij je.
Uw columnist in actie. Als u niet weet welke loper dat is moet u mijn verhalenbundel kopen. Daar staat een verhaal in met vermelding van het nummer(ga naar www.freemusketeers.nl en kijk onder verhalenbundels).
In het Kralingse bos schreeuwde een of andere malloot ons toe dat het nog goed en soepel ging. We lachten naar elkaar. Het was zoals wielrenner Gerrie Kneteman dat zo mooi kon zeggen: harken.
Opgestuwd door dweilbandjes en een enthousiast publiek voel je de laatste kilometers de benen niet meer en na ruim 4 uur wordt er een medaille aan je gegeven en krijg je bloemen van de meegereisde aanhang. Die kijken je onderzoekend aan, of je nog van deze wereld bent. ‘Jawel, het gaat best’ zeg je dan monter, terwijl het niet erg prettige gevoel in je benen maar doorzeurt. Op m’n vraag of die andere SKNWK- ers al gefinisht waren meldde de aanhang dat die anderen al thuis zaten. Ze hadden maar 10 kilometer gelopen! Een trainingsloopje! Nu ik dit zit te tikken hoorde ik net ‘Het is allemaal angst…de grootste schreeuwers zijn vaak ’t bangst’… Mijn motto is: Nie praete, me doeè.
Na gedoucht te hebben in het Albeda college, gewoon gemengd. Er kan toch niks gebeuren, iedereen zit stuk. Dan op weg terug met de metro. Je kon de lopers er zo tussen uit halen. Allen die gelopen hadden waren niet gaan zitten, bang dat pas ze haltes verder, in Spijkenisse, overeind zouden staan.
De belegde krentenbollen van onze Nieuwerkerkse bakker smaakten buitengewoon goed en waren zo op. Wat waren die zalig na zo’n inspanning. Lekker na al dat koude water, die bananenprut, lauwe thee en energiedrankjes. ’s Avonds weer ’n paar heerlijke glazen uit die mooie fles met dat Schotse veldhoen erop. Dat kon nu weer.
Wonderwel was het herstel, daags na de marathon. Van 10 tot 19.00 uur gewerkt, dinsdag trap op en af in het verzorgingshuis ( niet als bewoner!) nog moeizaam, donderdag geen last meer. Een goede voorbereiding werpt dan toch z’n vruchten af, dan kan dat als 55-jarige dat nog goed aan.
Eens verslaafd aan de endorfinen altijd verslaafd. Lopers, bikers en fietsers onder u zullen dit beamen. Het lopen geeft bij mij na 90 minuten trainen terugkomende fysieke problemen, dus ben ik overgestapt op de racefiets. De dubbele afstand van de marathon fiets ik nu zonder problemen binnen drie uur.
Hoe was u polsslag? Hoger dan uw leeftijd hoop ik als u onder de 50 bent. Als u ouder dan 50 bent is hij gelijk of hoger dan uw leeftijd waarschijnlijk. Boven de 75 kan ie lager dan uw leeftijd zijn. Bij mij is m’n pols 52 slagen per minuut. M’n leeftijd: 62. Al 10 jaar is m’n rustpols lager dan m’n leeftijd. Die polsslag van net in de 50 hoop ik, bij leven en welzijn, nog in lengte van dagen te houden.
Dan de centimeters. Bij een buikomvang van 102 cm worden mannen als dik gekwalificeerd, bij vrouwen is dat bij een buikomvang van boven de 88 cm. Mijn buikomvang is 92 cm .
Dan nog de zin van de winternotities. Gemakkelijker dan de cijfers van vorige keer (hè, Hans?)
Die zin luidt: Na totaal voetbal op ’t WK’74, ’t WK’78 hard en corrupt en na 22 jaar ’t WK 2010 heeft Oranje de FIFA WORD CUP weer niet!
Wesley Sneyder trouwde in Sienna.
Salvatore ‘Toto’ Schillaci was topscorer op ’t WK 1990.
Piet Hart rookt paling, aal en haalt andere vis door de bloem op ’t Springer.
Yolanthe enz. speelde in de serie voetbalvrouwen.
Rinus Michels was de ‘generaal’ op ’t WK ’74
Rob Rensenbrink (slangenmens) hoort bij ’t WK ’78
De karatetrap van De Jong, die er altijd hard inkletst…
Bert van Marwijk begon z’n trainerscarrière bij het Belgische Herderen.
Corruptie in Italië en bij de FIFA.
Pastoor Paul Vlaar (l = j is de naamgenoot van Ron Vlaar.
WK 2010 was WK van de jubulani.
De Oranje Babes Mitre Nieuwpoort en Barbara Castelein (what’s in the name) zorgden voor vertier en commotie.
De Jules Rimet Cup was de voorloper van de FIFA WORLD CUP.
‘Gelukt, weer niet‘ verzuchtte Frank Snoeks.
Jan de Jonge, maart 2011.