Aan ‘t eind van de herfstvakantie schrijf ik in deze column over een vakantie ervaring.
U heeft een prijs gewonnen! Nee, het was niet zo’n volksverlakkerij brief, die miljoenen belooft. Het was een aangetekende brief van de VvAa (een vereniging waar zo’n 100.000 zorgwerkers beroepsmatig lid van zijn; artsen, fysio’s, specialisten en andere hotemetoten). ‘U heeft onlangs meegedaan aan onze verhalencompetitie over bijzondere herinneringen aan een EK of WK. We kunnen u melden dat u met uw inzending in de prijzen bent gevallen,’ stond o.a. in de brief. ‘De elf winnende inzendingen, en dus ook die van u, vindt u in de eerstvolgende Arts & Auto (het verengingtijdschrift) die in mei verschijnt.’
Zo’n prijs is stimulerend als je een boek aan het schrijven bent. Het valt toch in de smaak wat ik schrijf is je gedachte dan. Ik heb ’t boek inmiddels af. Het zal volgend jaar uitgegeven worden. Wij, de uitgever en ik, zijn druk bezig het boek te redigeren (voor uitgave geschikt te maken). De inhoud van ’t boek bestaat uit ervaringen van huisbezoeken tijdens mijn werk, observaties van gedragingen van allerlei mensen en veel verhalen van mensen over hun leven, vooral op Schouwen – Duiveland.
Voetbal komt er natuurlijk ook in voor. De ‘hel van Deurne’ komt o.a. voorbij, het ‘bootje van Berrevoets’ ,een scheidsrechter komt aan ’t woord, een verhaal over een ex-grensrechter en een verhaal dat op ’t Springer speelt en nog meer. Nieuwsgierig gemaakt? Mail me dan: jongjr@zonnet.nl. Ik zal u dan nader informeren. Uw belangstelling zal ik erg op prijs stellen.
Mijn inzending ging over de herinneringen aan het EK 2004 in Portugal. We waren toen op een rondreis door Rusland. Zo gaat en zo kwaad als dat ging probeerden de voetballiefhebbers in ons gezelschap het EK te volgen. De ene keer lukte dat, de andere keer niet, omdat we bijvoorbeeld in het theater zaten.
Omdat door het tijdverschil de wedstrijden pas om kwart voor elf begonnen en rond half een ’s nachts eindigden was het moeilijk de andere ochtend onze aandacht bij de uitleg van onze Russische gids Olga te houden.
Een keer hadden we mazzel. We zaten om tien uur ‘s avonds nog in de bus op weg naar ons hotel naar een plaats aan de Wolga. Zouden we Nederland – Duitsland halen?
Half elf kwamen we aan, snel kijken of er een scherm was. Jawel, de hoteleigenaar was een liefhebber van ’t spelletje. Groot scherm, happy hour en…. we speelden gelijk tegen de Duitsers.
Dat de wereld klein is, blijkt hieruit. In ons gezelschap was ook een ex-Oosterlander. Deze meneer V. was in de verte nog familie van Sjoek V., die ooit bij s.v. Duiveland keepte. Meneer V. kwam nog wel eens voor familiebezoek in Nieuwerkerk.
Maanden na onze Rusland reis zei mijn vrouw bij thuiskomst van werk tegen mij: ’Je raadt nooit wie er weg is op je fiets.’ Ik kon het niet bedenken. ‘Meneer V., want die kwam ik tegen in ’t dorp. Hij wilde per bus of anderszins naar Oosterland. Het was goed weer, dus waarom niet op jouw fiets?’ Deze ‘ex – kroaje’ heeft de fiets natuurlijk netjes teruggebracht.
Nu de reisherinnering, die in de prijzen viel:
De Wissel
‘Heeft Advocaat Robben eruit gehaald?’, vroeg een medereiziger vertwijfeld. ‘Ja, kijk maar, hier staat ‘t: Bosvelt voor Robben,’ zei de vader, z’n gsm-display tonend. Zijn zoon zat in Portugal in het stadion bij Nederland – Tsjechië.
Wij, het al een week met elkaar optrekkend Nederlands reisgezelschap, vertrokken net met de nachttrein van station Moskovskj uit Sint Petersburg. De trein zette zich stotend en schommelend in beweging toen die wissel via een sms’je binnenkwam. Het was in de prille zondagmorgen even over twaalf, 20 juni 2004. Voor de nachttrein nog maar één wissel was gepasseerd, had er in een Portugees stadion een cruciale wissel plaatsgevonden.
Waarom, vroegen wij, voetballiefhebbers, ons af. We stonden toch nog voor met 2-1 en Robben zat goed in de wedstrijd. De stemming was in de trein was opperbest geweest tot nu toe. De gsm meldde immers al snel een 1-0 voorsprong door Bouma. Toen van Nistelrooy 16 minuten later de voorsprong uitbouwde hadden we alle vertrouwen in een goede afloop.
De Brabanders in ons gezelschap hadden al tweemaal een toast uitgebracht. Zoals de Russen die ook elke gelegenheid aangrijpen om hun glaasje wodka met een snelle kantelbeweging naar binnen te gieten.
Nog een half uur te spelen constateerden we. Advocaats gedachte achter die wissel was wellicht zekerheid inbouwen, de voorsprong vasthouden. Tot die conclusie kwamen we, hoewel een meerderheid van bij één coupé samenklonterende voetballiefhebbers grote vraagtekens zette bij deze strategie. Er werd verhit over gediscussieerd.
De trein gleed door de nacht. Het vrouwelijk spoorwegpersoneel – twee vrouw sterk, met slecht passende uniformen- deed zijn ronde. Met gefronste wenkbrauwen bekeken ze de lawaaierige supportersschare. De woorden: Stop it, silence en forbidden kwamen nog net over hun lippen. We hebben deze vrouwen met pompeuze schouder- en andere onflatteuze vullingen die nacht niet meer gezien.
Het volgende sms-bericht luidde: ‘twee twee ’t gaat niet goed!’ Nog 10 minuten. De zenuwen gierden door onze keel. Snel een Russisch vuurwatertje op de goede afloop.
Met een katterig gevoel liepen we later die zondagmorgen over het Rode Plein. De woorden van de gids beklijfden niet. Steeds maar: de wissel, waarom die wissel? Hij zal een zware wissel trekken op de positie van de bondscoach. tot die conclusie kwamen we zittend achter een warme bak heerlijk geurende koffie in ’t gigantisch grote warenhuis GOeM aan het Rode Plein.
Zo zie je: het voetbalspelletje kan je overal beleven. Het laat je niet los ook al zit je ’s nachts in een voortrazende trein in Rusland.
P.S. Nu ik zelf geen vrijwilliger bij SKNWK meer ben, wil ik voortaan aan ’t eind van elke column een afbeelding plaatsen van een voetbalvrijwilliger, omdat die van onschatbare waarde zijn. Omdat dames voorgaan nu een afbeelding van cheerleaders in een stadion in Singapore.
Jan de Jonge, okt. 2010.