Door: Petra Top
NIEUWERKERK – Hij is trompettist en zanger, heeft gitaarles, voetbalt en rijdt motor. “Maar mijn kinderen zijn mijn grootste hobby”, zegt Roland Backx. We zouden met deze veelzijdige Nieuwerkerkse huisarts meerdere series kunnen vullen, maar in Art(s)istiek gaan we in op zijn muzikaliteit.
Na drie jaar pianoles werd hij op zijn tiende trompettist bij een grote muziekvereniging in Klaaswaal. Als 13-jarige mocht hij al bij het seniororkest en weer een jaar later zat hij bij de big band van de vereniging. “Nadat de bandleider officieel toestemming aan mijn ouders had gevraagd. Ik was pas 14 en ze traden in de avonden op.” Als klein ventje was hij al bekend met jazz. Met zijn vader, die goed piano speelt, ging hij elke maand platen luisteren in een platenzaak in Oud-Beijerland. “Dan mocht ik er ook een uitzoeken. Erroll Garner, Duke Ellington, maar evengoed André van Duin”, grinnikt hij. “Toen ik Louis Armstrong hoorde, was ik verkocht. Zo’n vooruitstrevende muzikant, een voorbeeld. Hij had een andere timing en een unieke invulling van de melodie.”
Huisarts Roland Backx vertelt over zijn hobby muziek.
Foto Marieke Mandemaker
Uitgaan, brommer rijden en bier drinken was er voor de puber Backx niet bij. “Daar was in de jaren daarna nog tijd genoeg voor, ik was voornamelijk bezig met voetballen en muziek. Ik heb overwogen om naar het conservatorium te gaan, maar muziek kon ik altijd als hobby gaan doen, geneeskunde niet.” Dus werd hij arts. Ironisch genoeg kwam hij toch in de big band van het Rotterdamse conservatorium terecht. “Dat was eigenlijk niet normaal, maar ze hadden een trompettist nodig. We hebben aan het Tros Big Band Festival meegedaan en aan het voorprogramma van Toots Thielemans. Daar heb ik vooraf aan de bar met een kroketje met die man gepraat, dat maak je nooit mee. Ik voelde me toen echt even muzikant.” Toch speelde hij jarenlang niet. “Toen we in 2002 naar Schouwen-Duiveland kwamen, zat de trompet in de koffer. Via een buurvrouw kwam ik op een repetitie van de Scaldisjazzband terecht. Dat was heerlijk en sinds vijf jaar ben ik hun vaste trompettist.”
Spreekkamer als podium
Ook zijn spreekkamer ziet Roland Backx als een soort podium, voor serieuze onderwerpen. “In mini-interviewtjes moet het steeds in tien minuten kloppen met een vraag, een onderzoek en een antwoord. Meekijken en meebeleven met zoveel mensen vind ik het mooiste aan arts zijn. Maar als voetballer of trompettist ben ik even helemaal los van mijn beroep. Ik blijf mezelf, maar kan als een kameleon in de dingen die ik doe steeds een andere kant laten zien. Dat is lekker en daarom lach ik ook zo vaak.”