door Ben Hameeteman.
BRUINISSE – Hij doet er geeneens moeite voor. De plakboeken liggen in een poep en een zucht op de salontafel. ,,Bij Bruse Boys weten ze hier ook van.
Soms belt Jacob Muller me op en is hij op zoek naar informatie uit het verleden. Dan zoek ik het altijd even voor hem op”, legt voetbaldier Jacob van den Berge (46) uit.
Bijna veertig jaar voetbalhistorie verzamelt in een oude schoenendoos. En denk nu niet dat Van den Berge zich slechts beperkte tot het uitknippen van de vele ‘stukjes’ over hem als voetballer bij de paarshemden. ,,Kijk, hier hield ik de standen handmatig bij. En ik gaf de spelers inclusief mezelf ook cijfers. Hier staat neef Tonny op de eerste plaats en sta ik zelf tweede.” Zoon Domenique zit ontspannen met opgetrokken knieën, in trainingspak, in de luie stoel naast zijn vader. (,,Ik wil liever Domus worden genoemd hoor. Zo heette mijn opa ook.”)
Jacob van den Berge toont zijn zoon Domus de gele kaart, omdat hij met de bal in de huiskamer speelt. foto Dirk-Jan Gjeltema
Als 17-jarige kent hij de meeste verhalen wel. ,,Pa vertelt vaak over vroeger. Over het samenspelen met Tonny en hoe ze toen nog op straat konden voetballen. Ik heb eigenlijk nooit gesnapt hoe pa met zulke korte pootjes zo goed kon voetballen eigenlijk”, lacht junior. Zelf is hij ook alweer tien jaar into voetbal.
Waarop moeder Janwillie zich spontaan in het gesprek mengt. ,,Ja hou op zeg, ik word soms gek van dat ventje. Hij is nog niet uit bed of hij is alweer met een bal bezig in huis. Nee, er is gelukkig nog nooit iets gesneuveld.” Droge opmerking uit de luie stoel: ,,Ja dat komt omdat ik de bal altijd laag houd.” Hoewel Jacob van den Berge uit een streng gereformeerd nest komt, is hij voor zijn gevoel al vanaf zijn geboorte met voetbal bezig. ,,Mijn vader was ook wel gek op voetbal, maar door het geloof mochten we geen lid worden van Bruse Boys. Mijn vader is inmiddels overleden, maar mijn moeder van 78 is er nu nóg tegen. Samen met mijn neven Tonny en Fred waren we echter altijd aan het voetballen. Op een gegeven moment mochten we toch lid worden gelukkig.” Hoe ging dat destijds bij CIOS-student Domus? ,,Ik was volgens mij zes toen ik begon en kreeg training van mijn vader. Vooral bij de trainingen van de JVOZ, bij de De Nooijers, heb ik erg veel geleerd. Op zich heb ik nog geen vaste positie en speel eigenlijk overal. Maar op het middenveld vind ik het leukste. Hoewel ik vorige week weer in de spits stond. Ik train dit seizoen ook mee met de selectie. Daar leer ik momenteel meer van dan bij de A’tjes. Ronald (Van Oeveren, de trainer) heeft me ook al een paar keer opgesteld.”
Al bladerend door de fotoboeken heeft Jacob van den Berge er weinig moeite mee om zijn absolute hoogtepunt en dito dieptepunt te benoemen. ,,Mijn hoogtepunt als speler was toch zeker wel de beslissingswedstrijd in Nieuwendijk met Bru tegen MVV. We wonnen toen waardoor we naar de tweede klasse promoveerden. Kijk, hier heb je het artikel uit de PZC. En uit de Zierikzeese Nieuwsbode met de reacties na afloop van alle spelers. Ik weet het nog als de dag van gisteren.”
Zijn grootste anticlimax is van recentere aard, in februari eerder dit jaar. ,,Dat was als scheidsrechter bij de topper tussen de hoofdklassers Rijnsburgse Boys en Capelle. Na een doodschop op de middenstip en nog wat opstootjes gaf ik geel en stonden er ineens drie tot vier van die grote zware gasten voor je. En ik ben natuurlijk de grootste niet. Ik ben toen naar binnen gegaan en niet meer teruggegaan. Wat je dán meemaakt. De gehele landelijke pers hing zondags aan de telefoon.”
Voor de tuchtcommissie verloor arbiter Van den Berge vervolgens de zaak en degradeerde naar groep 1. Met de pest in zijn lijf, want Jacob wil altijd het hoogst mogelijke.