door Ben Hameeteman
NIEUWERKERK – Als een rots in de branding staat ze in het midden van het kerkzaaltje.
Statig, en de witte haren netjes in de krul. De jarige Corrie Folmer wordt vandaag 87. Zelfverzekerd handenschuddend en hartelijk lachend tegen iedereen. Haar dochters hebben het duidelijk niet van een vreemde. Meiden van de gestampte pot. Niet lullen maar poetsen.
Voordat het interview begint, gaan de dames op de foto. IJdel als ze zijn worden de haren recht gestreken en de zondagse kleren in de plooi. ,,Eerst nog even mijn lippen stiften hoor,” roept Saar (52) haar vier zussen na. ,,Dat deej ik vroeger ok al met voetballe, dus as ik op de foto mot dan toch zeker,” laat ze er op volgen. Janny (59), Adrie (60), Lia (51) en Marjan (46) volgen ondertussen, zenuwachtig kwebbelend, de fotograaf naar buiten.
Even later voegt het hechte stel zich aan een grote tafel in een ruimte boven het zaaltje. En terwijl het daaronder alsmaar drukker en rumoeriger wordt, komen de verhalen van weleer los. Verhalen over regenkapjes en zwangerschappen. Over billen, buik en borsten. Anekdotes ook over het Nederlands dameselftal. Maar evenzo minder leuke gebeurtenissen over de dood.
,,Hé Folmer!” Van de elf voetbalsters keek bijna de helft om. Vijf zussen in één elftal. Hoe vaak komt dat voor? In ieder geval bij SKNWK in de jaren tachtig. Daar schopten vijf gezusters Folmer gezamenlijk tegen een bal.
,,Weten jullie nog dat toernooi in Kloetinge toen wij als meisjes tegen de echte dames van Vlissingen moesten? Die dames verfden hun haar al en toen het ging regenen deden ze een regenkapje op,” lacht Saar Torensma.
De sportieve zussen, geboren Folmer, bijeen. Jannie de Valk, Adrie de Looff, Marjan van Harskamp, Lia Rotteveel en Saar Torensma (vlnr). foto Ronald den Dekker
Topscoorder in die dagen was Janny de Valk. We weten zodoende meteen van wie haar bekende zoon Wilco het heeft. ,,Toen het voetbal begon bij SKNWK in 1971 was ik er al bij. Mijn man Huib was ook altijd naar de voetbal. Mijn moeder paste dan op de kinderen. En nu pas ik zelf op mijn zes kleinkinderen,” aldus Janny. ,,Ik speelde meestal rechtsbuiten en scoorde heel veel. De corners nam ik ook altijd.” Waarop zusje Lia Rotteveel glimlachend reageert met: ,,Ja, en dan kopte ik ze erin.” Zus Adrie de Looff knikt en herinnert zich vooral hoe gezellig het was. ,,We hadden een leuke hechte groep. Sociaal ook en altijd in voor een feestje. Ik weet nog dat ik als eerste van het team zwanger was en iedereen kwam kijken. Kort na de geboorte ging je gewoon weer voetballen en nam je je kinderen mee,” verhaalt de in Breskens woonachtige oma De Looff. ,,Ik heb drie bengels en één engel,” verklaart Adrie het overlijden van een kleinkind.
Marjan van Harskamp kijkt haar oudere zus meelevend aan en zet spontaan een oud clublied in. Het verdrietige moment verdwijnt als sneeuw voor de zon. Alle zussen blèren vervolgens uit volle borst het vrolijke strijdgezang mee.
,,Ik kan me mijn afscheidswedstrijd nog goed herinneren. Dat was een vriendschappelijke wedstrijd tegen het Nederlands elftal. Tien minuten voor het einde werd er gefloten en mocht ik meespelen met het Nederlands elftal. Daarna ben ik gaan springen en huppelen op de BBB; billen, buik en borsten,” grinnikt Marjan.
Zo sportief en actief de zussen Folmer vroeger waren (evenals trouwens de broers Joost en Arie), zo weinig snappen ze van wie ze dat eigenlijk hadden. Lia: ,,Pa zat wel altijd bij de radio en sloeg geen wedstrijd van ons over. Ik weet nog dat we ’s nachts uit bed gingen om naar een bokswedstrijd van Casius Clay te kijken.”
Marjan: ,, Ja onze vader vond het fantastisch dat wij voetbalden. Hij liep altijd met een stukje uit de krant over ons in zijn zak.” Saar vervolgt: ,,Onze moeder deed ook niet zelf aan sport, maar zij kwam wel uit een familie fanatieke korfballers. Dus het is gewoon een generatie overgeslagen.”
Dat de vijf zussen ooit hartstochtelijk en fanatiek voetbalden, is wellicht een open deur. In ieder geval de licht ontvlambare Saar en Janny. Saar Torensma graait in een doos met vergeelde foto’s en knipsels. ,,Kijk dit is mijn eerste schorsing die ik kreeg in 1979. Ik weet het nog goed door de boete van 25 gulden. Bij Veere kreeg ik geel na een tackle.” Als rotsen in de branding…