door Frits Bakker
Zaterdag 24 februari 2007 – VOETBAL – Twee kleine kindjes thuis, al twee jaar geplaagd door blessures en nooit meer scoren zoals in zijn beste jaren. Wilco de Valk (31) heeft in de winter de balans opgemaakt van anderhalf jaar Hoek en heeft besloten om aan het eind van dit seizoen te vertrekken.
Wilko de Valk namens Hoek in actie tijdens het duel met Sparta Nijkerk. Foto Wim Kooyman
“Ik zie mijn kinderen te weinig, mijn lichaam wordt ouder, dus het herstel duurt langer en ik heb niet gebracht wat ik graag wil.” De Schouwse spits bereidt zijn afscheid voor, al koestert hij nog wel de hoop op een mooie laatste periode. Kort voor de winter kwam er eindelijk schot in het herstel. “Ik voel me gelukkig weer fit en wil m’n kans nog pakken”, verzekert hij na twee fletse optredens na de winterstop. Want hij beseft zelf ook: “De Valk heeft in Hoek nooit meer gevlogen zoals hij dat bij Kloetinge heeft gedaan.” Hij bekent het graag: “Het eerste jaar was een ramp voor de ploeg en voor mij persoonlijk. We hebben drie trainers versleten en vooral veel ellende meegemaakt, ook op het veld. Ik kon met twee goals gelukkig nog iets terugdoen in de beslissingswedstrijd om in de hoofdklasse te blijven.”.
Zijn tweede jaar is tot nu toe niet veel beter geweest. De Valk begon er vol goede moed aan. “Ik kwam heel gemotiveerd aan de start, maar kreeg tegen Baronie een schop die me weer voor zes weken aan de kant hield. Daarvoor was het m’n hamstring, nu mijn enkel.” Omdat Dennis van der Welle het rechts voorin redelijk bleef doen, was het niet gemakkelijk om terug te vechten. Het heeft de beslissing Hoek te verlaten zeker beïnvloed. “Het valt nogal ongelukkig samen dit jaar: veel investeren in tijd, veel reizen, weinig spelen door blessures. En ik krijg er relatief te weinig voor terug, vind ik zelf. Ik was er met mijn vrouw al een tijdje uit dat het mijn laatste jaar Hoek zou zijn.”
“We hebben nu twee kinderen”, vertelt hij. “De oudste is drie, de jongste net tien maanden. Drie dagen in de week zie ik ze nauwelijks, omdat ik na mijn werk naar Hoek moet om te trainen. En op zaterdag de wedstrijd. Dat speelt allemaal mee, zeker in zo’n jaar waarin het toch al niet lekker loopt. Dan ga je afwegen en is de conclusie snel gemaakt: ik wil meer aandacht aan mijn gezin besteden.”
Hij moet er, vindt hij zelf, in de maanden die nog resten alles aan doen om er een mooi einde aan te maken. En wellicht, zoals in de uitwedstrijd tegen Nunspeet en deze week vriendschappelijk tegen Arnemuiden, eindelijk weer eens scoren. “We mogen bij Hoek van geluk spreken dat we een spits hebben die veel scoort. Dat maakt het gemis aan andere schutters nog een beetje goed.”
Wat hij na Hoek gaat doen, blijft nog onzeker. “Misschien wordt het SKNWK, waar ik vandaan kom, op een lager niveau. Dan ben ik in elk geval de lange reistijden kwijt. Maar eerlijk gezegd ben ik er nog niet mee bezig geweest. Eerst maar eens kijken wat ik nog voor Hoek kan betekenen.”
Op bovenstaande foto een vertrouwd gezicht. Wilco in het prachtige blauw/zwarte shirt.