Laatste café van het dorp sluit na achttien jaar: ‘Het is mooi geweest. Ik draai 120 uur in de week’

Het laatste jaar lag zowel de hele straat aan de achterkant als nu aan de voorkant aan de Hoge Kerkstraat volledig overhoop. Parkeren om naar Charlie te gaan is altijd een crime geweest. ,,Maar de vaste gasten komen toch wel”, weet Michaël. Op 28 september is er een groot eindfeest in zijn kroeg. Achter zijn rug om wordt er al veel voor geregeld. Want de sluiting van de enige horecazaak op het Duivelandse dorp raakt veel mensen.

,,Wij kennen veel mensen van binnen en buiten. Hebben denk ik met gesprekken en ons luisterend oor, zonder dollen, garant gestaan voor tientallen huwelijken. Iedereen was hier altijd welkom. Zonder rang of stand. Dat lijkt mij de essentie van een dorpscafé”, aldus Michaël. ,,Dat wij achttien jaar de hoeksteen van de Nieuwerkerkse samenleving waren, geeft voldoening. Straks breekt een nieuwe periode aan. Dan staan wij niet meer in dienst van onze bezoekers. Ons sociale leven was vooral met mensen in de zaak. Met veel plezier. We waren voor velen een tweede thuis. Gelukkig hadden we ook een klein sociaal leven buiten de kroeg om.”

Waarom ze stoppen? ,,Het is mooi geweest. Ik draai 120 uur in de week, waar een normaal mens er 40 uur in de week werkt. Daar word je niet fitter van. Er zijn ook gezondheidsredenen. Ik ben 62 jaar. We gaan rustiger aan doen. De kroeg en eigen woning zijn inmiddels verkocht aan een projectontwikkelaar op het eiland die er woningen van gaat maken. Ik schat in zo’n vier appartementen. We gaan uiterlijk 1 november ook zelf verhuizen. Stoppen met werken kan nog niet. Er zal in de afhandeling nog veel moeten gebeuren. Mijn inventaris verkopen bijvoorbeeld. Er is mij door veel mensen ook al nieuw werk aangeboden. Vroeger was ik vrachtwagenchauffeur. Voor eventuele losse klussen sta ik open, maar ik ga niet meer heel de dag op de wagen zitten. In de avond wil ik thuis zijn. En ik wil mijn eigen dingen blijven doen”, aldus Michaël.

Michaël en Karin hebben vanaf het begin in 2006 ups en downs meegemaakt in café Charlie. ,,Het begon al direct drie maanden na de opening. De frituur ging stuk. Daar zit je dan. De nieuwe zou een dag voor Koningsdag (een belangrijke dag in de horeca) worden geïnstalleerd. We hebben ons daaruit gewerkt.” Het jaar 2013 zal altijd bepalend zijn in het leven van het ondernemerspaar. ,,Onze zoon overleed bij een bedrijfsongeval op een terrein bij de Moerdijk. Vreselijk. Tegelijkertijd kun je dan niet met de zaak drie maanden dicht, dan ben je ook zakelijk kapot. Hoe hard het ook klinkt, het leven gaat gewoon door. We hebben toen, samen met familie en vrienden, de schouders eronder gezet en zijn doorgegaan. Het hielp ons ook dat we er met gasten over konden praten. Dat betekende een stukje verwerking voor ons.”

Mooie momenten waren er eveneens. ,,We hebben veel gelachen”, vertelt Karin (56). ,,En veel feesten gehad: de midwinter Beachparty, 70’ & 80’-party, Rock and Roll-party en de Apré-Ski party met onze vaste DJ Timski featering X-Fade. Daarnaast diverse bruiloften en verjaardagen. Het dansen op het biljart en koppeltje duikelen op de bar. We hebben alles meegemaakt en meer. Achttien jaar met veel plezier gewerkt. Klanten uit alle dorpen zitten hier. Je merkt bij veel mensen een enorme behoefte aan de gezelligheid van een bruine kroeg. De behoefte aan een vraagbaak, een barman die luistert.”

Maar bruine kroegen verdwijnen langzamerhand uit het straatbeeld. Dorpen als Oosterland, Dreischor, Kerkwerve en Zonnemaire hebben er al een tijdje geen. ,,Van de drank alleen moet je het niet hebben. Zonder eten erbij, ga je kapot”, weet Michaël. ,,Opvolgers voor Charlie zijn er niet. Wij kochten deze panden achttien jaar geleden. Met het geld wat je nu in vastgoed moet steken, is investeren in horeca niet te doen. En al zou je het proberen, de banken (financiers) gaan er niet in mee. Banken geven er echt emotioneel niets om. Terwijl het verdwijnen van een dorpskroeg een groot gemis is voor de samenleving.”