Bron: www.voetbaljournaal.com
Toen Thomas de Ridder drie jaar geleden stopte als trainer in Zeeland en besloot om in Brabant aan de slag te gaan, kwam hij binnen als ‘de grote onbekende’. Dat is na een aantal seizoenen bij GESTA aardig veranderd en dus stond vierdeklasser VVR afgelopen zomer op de stoep. “Het is een eer dat ze bellen.”
Een grotere vereniging, jeugdspelers die doorstromen en een leergierige groep. De Ridder heeft het in zijn eerste maanden als trainer in Rijsbergen uitstekend naar zijn zin. “Het is hartstikke leuk, precies wat ik zocht.” Want na een aantal seizoenen bij GESTA, was de 35-jarige voetballiefhebber toe aan een nieuwe uitdaging. Die vond hij bij VVR. “Op 2 januari, een zondag, hadden we ons eerste gesprek. Dinsdag de tweede, toen was het rond.” Hoe dat kwam? “Oprechtheid en eerlijkheid, daardoor had ik er veel vertrouwen in.” Want eerlijk is eerlijk, het moment van instappen is gewaagd. “Een stuk of negen spelers gingen vertrekken, er kwam een compleet nieuwe staf en we gingen het vooral doen met eigen jeugd.”
Relaties
Een flinke uitdaging dus. “Als trainer is dat aanpassen. Minder ervaring, dus moet je meer zelf gaan sturen. Ik laat spelers graag eigen keuzes maken, maar in dit geval neem je ze meer aan de hand.” Het verhaal voor De Ridder, was duidelijk. “Bouwen. Met jonge gasten aan de slag gaan. Dat is eigenlijk het leukste wat er is, daar krijg je toch energie van?” En tegelijkertijd, zorgt dat meteen ook voor minder druk op de ketel. “De helft is nieuw, dat heeft tijd en ruimte nodig.” Vallen en opstaan. “Die zondag vierde klasse is vooral veel fysiek, daar wordt niet zomaar gefloten voor een overtreding. Daar moeten we ons tegen gaan wapenen. Je kunt wel voetballend beter zijn, maar als je wordt afgetroefd in de duels en door slimmigheidjes…”
Om dat te voorkomen, deed De Ridder vooraf zijn huiswerk. “Ik kende de club hiervoor nog niet, dus dan ga je jezelf er eerst in verdiepen. De jeugd, het tweede, dat is allemaal van een goed niveau. Maar dat het zoveel groter was dan GESTA? Dat wist ik niet.” Als hoofdtrainer van VVR én Hoofd Jeugdopleiding bij Seolto, heeft De Ridder eigenlijk een beetje van zijn hobby zijn werk gemaakt. “Ik ben een directe trainer, hard op de inhoud, nooit op de persoon. Zonder relatie, geen prestatie, zeg ik altijd.”
Stabiele basis
Aanvallen, verdedigen en omschakelen, verdeeld over de verschillende spelprincipes. Van klein, naar groot. “Die staan vaak centraal. Aan de hand daarvan, probeer je voetbalproblemen trainbaar te maken. Ik zou bijvoorbeeld nooit zomaar een positiespel doen, zonder richting.” Ook als voetballer, dacht de inwoner van Sprundel al meer dan gemiddeld na over het spelletje. “Ik heb het nog geprobeerd in de zondag vijfde klasse, maar toen was ik ook al in het bezit van UEFA C. Dan ben je niet meer alleen speler, maar ook trainer. Dat ging clashen.”
En dus koos De Ridder voor het trainersvak, zonder spijt. “Het leukste? Training geven! Werken met een groep, de onderlinge dynamiek tussen spelers en trainers.” Al moet er natuurlijk ook wel gepresteerd worden. “We moeten vooral stappen maken in een duidelijke voetbalvisie, alleen dan creëer je een stabiele basis voor die derde klasse. Anders blijf je bungelen, ben je een soort jojo.” Wedstrijdspanning, winnen en verliezen, de ambitieuze trainer kan er geen genoeg van krijgen. “Daar gaat het uiteindelijk wel om bij een eerste. Het is een beetje een uit de hand gelopen hobby.” En als het aan hem ligt, loopt die de komende jaren nog verder uit de hand. “Ik heb de ambitie om UEFA A te gaan doen, puur om mijn rugzak verder te vullen. Als sporter wil je op het hoogste niveau actief zijn, maar ik doe niet aan carrièreplanning!”
Klik op VVR voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VVR voor meer informatie over de club.
