Zaterdag 13 mei 2023. De dag dat ik na 57 jaar voetballen in de 57e minuut afscheid nam van mijn actieve voetbalcarrière. Een dag ook die in mijn geheugen zal blijven zitten als een onvergetelijke. Wat was er veel georganiseerd en wat waren er veel mensen! Tijdens de eveneens memorabele avondvulling kreeg ik de gelegenheid voor een terugblik en bedankje. Hier voor de niet aanwezigen een samenvatting.
“Allereerst dank voor iedereen die vandaag speciaal naar mijn afscheidswedstrijd is gekomen. Ik ben dankbaar dat ik zo lang zonder blessures – op 1 enkelbreuk na (ik was 19) – heb kunnen meedoen. Dank ook aan mijn vader, die mij de liefde voor het spelletje heeft bijgebracht. En Connie, mijn vriendin, die me altijd de ruimte gaf en geeft om te gaan voetballen of voetbal te kijken in Deventer. Dank ook aan al die ploeggenoten die zonder gemor accepteerden te (moeten) voetballen met iemand die dat niet goed kan.
Ik startte mijn loopbaan op de velden van SC Wesepe, een dorpje tussen Deventer en Raalte, vergelijkbaar met Nieuwerkerk. De dokter had gezegd dat ik moest gaan sporten vanwege mijn astma. Dat werd dus schaatsen en voetballen vanaf 1965-1966. Als 17e jarige mocht ik mijn debuut maken in het eerste (4e klasse KNVB). Voor wie de ligging van het sportcomplex aldaar kent – veel bos rondom de velden – zal het minder gek klinken dat ik na die wedstrijd gelijk mijn eerste stappen zette op het liefdespad met de plaatselijke schoonheid van destijds. Toen ik na meer dan een half uur later dan de andere mannen eindelijk in de kantine verscheen, was het wel wat lastig uitleggen aan mijn vader waarom ik zo laat was.. (die was komen kijken wat ie anders nooit deed).
Gezien de crisissen begin jaren ’80 – ja ook toen – belandde ik voor mijn werk in Rotterdam. De trainers van de voetbalclub uit mijn wijk, Rijnmond Hoogvliet Sport, hadden ook al snel ik de gaten dat ik geen wereldster was. Maar dat ik wel altijd mijn best deed, hard werkte en de boel bij elkaar kon houden. Daarom werd ik aanvoerder van de B-selectie, speelde ik tot mijn 40e als zodanig in het 3e/4e en ben ik er ook nog een tijdje voorzitter geweest (grote club, toen meer dan 600 leden).
25 jaar geleden terecht gekomen in Nieuwerkerk. Om in te burgeren heb ik me gelijk opgegeven bij SKNWK. Onze club – en alles er omheen heb – ik tot op de dag van vandaag telkens ervaren als een warm bad (dat dat maar zo mag blijven voor iedereen). Die inburgering begon al gelijk op de eerste de beste training. Jos van Spier maakte me feilloos duidelijk dat het not done was op Het Springer te verschijnen met gele kousen (nog van mijn vorige club). De voetballessen van Adrie Matthijssen heb mijn inzicht in het spelletje wel vergroot, maar ook hier ben ik altijd een speler gebleven die weet wat ie kan. En vooral wat ie niet kan.
Startend in een elftal met de 3 Aries, waar de een het nog beter leek te weten dan de ander (aan jou de vraag welke), ontdekte ik al snel dat ik maar het beste dicht bij mezelf kon blijven. Aanvoeren dus dat de een nou eenmaal wat beter dan de ander is, maar dat we elkaar wel allemaal nodig hebben.
In al die teams waarin ik verder heb mogen spelen is dat eigenlijk wel mijn motto gebleven. Of het nou om SKNWK3, 4 of 5 ging, lief en leed werd altijd gedeeld. Binnen de kleedkamer. En soms ook daarbuiten.
De tijd van de Baggerschuit heb ik uiteraard nog even aangestipt. Destijds schreef ik stukjes in De Voorzet. Iedereen heeft het altijd over het vlaggenschip, maar als laagst spelende team beleefden we minstens zoveel. Wat te denken van de legendarische uitstapjes aan het eind van het seizoen? Of we nu richting Ardennen, Limburg, Friesland, Vlaanderen of Overijssel togen, er gebeurde altijd van alles en nog wat. Omslaande kano’s, balen hooi en stro over je heen terwijl je net lekker ligt te slapen, een zoekgeraakte medespeler (die dan gewoon in een greppel ligt te slapen) en ga zo maar door. Ik hou het verder maar onder ons, maar een speciaal woord van dank nogmaals aan de organisatoren van al die extra’s. Daarbij vergeleken was het maken van de wekelijkse opstellingen een peulenschil. Hoewel, zonder mijn onafscheidelijke A4tje met wissels, wasbeurten etc. zou dat niet gelukt zijn..
De kracht van de teams waarin ik mocht spelen heb ik vooral ervaren op momenten van leed. Wanneer je medespelers verliest, of partners van hen, dan is dat enorm heftig. Dat hakt erin. Daar heb ik ook nog wel even bij stilgestaan. Het mooie is wel dat ik aan al die ervaringen vriendschappen heb overgehouden die gewoon doorlopen, ook al zit hun en mijn voetbaltijd er op. Dat brengt me vanzelf bij die laatste wedstrijd(dag).
Toen ik hier een kwart eeuw geleden begon in het blauw-zwart had ik nooit kunnen bedenken dat ik af zou sluiten in een team vol enthousiaste jonge spelers van soms nog geen 20 jaar. Mijn kladjes zijn niet meer nodig, taken worden via de appgroep ruim van te voren verdeeld en met Jelle heeft het 3e een prima opvolger als aanvoerder. Ik heb beloofd dat ik – wanneer de mogelijkheid daar is – sowieso kom kijken en af te toe ook nog wel eens een wedstrijd wil fluiten indien gewenst.
Rest mij iedereen nogmaals te bedanken voor het afscheid, maar vooral ook voor al die mooie jaren in de hoop dat we allemaal nog lang mogen en kunnen blijven genieten van het spelletje dat voetbal heet. Gezond en wel, want dat is uiteindelijk misschien nog wel het allerbelangrijkst. Ik dank jullie oprecht. Veel succes verder!”
Sportieve groet,
Gerwi