,,Nee, alles wat ik heb geleerd kan ik nu toepassen in mijn werk. Ik ben coördinator van de woning voor een doelgroep met een lichte verstandelijke beperking. Er wonen jongeren van tussen de 20 en 40 jaar oud, met bijkomende problematiek. Het is een dynamische groep. Ik vind dit best een onderschatte doelgroep. Het zijn gewoon jonge mensen die willen en kunnen participeren in de samenleving, maar daar wel hulp bij nodig hebben. Er is voor hen nog veel te winnen. Mijn baan is fulltime, twee dagen op de groep en de andere op kantoor. Ik vind het leuk om ook op een overstijgend vlak met die zorg bezig te zijn. Dus me verdiepen in de multidisciplinaire zaken eromheen. Die combinatie maakt het nog leuker. Ik werk nog steeds in Den Bosch en woon in Rotterdam, maar rijd met veel plezier heen en weer.”

,,Dat is een beetje tweeledig. Ik ging daar een minor (soort bijvak, red.) volgen aan de Hogeschool Rotterdam. Mijn vriendin (met wie ik nog niet zo lang samen was) komt uit Rotterdam en zij kwam toen net terug uit Australië en was op zoek naar een huis. ‘Waarom niet samen iets zoeken?’ dachten we. Het is voordeliger en als het nou niet zou werken samen, dan konden we altijd weer op zoek naar iets apart. Inmiddels houden we het al vijf jaar vol.”

,,In Rotterdam voelde ik me snel thuis, ga hier iets makkelijker de stad in. In Den Bosch voelde ik me altijd een beetje te gast. Al snel had ik bepaalde plekken ontdekt waar ik graag naartoe ging. Dat kwam ook, omdat ik hier muziek ging maken met twee jongens die ik nog uit Zierikzee kende. Het ‘niet lullen maar poetsen’ spreekt me aan. De mensen zijn hier heel toegankelijk.”

,,Normaal gesproken ben ik vaak in de oefenruimte te vinden, maar nu kan ik alleen thuis een beetje drummen. Ik ben aan het opstarten met een nieuwe band. Het doel is niet om beroemd te worden. Het is een uitlaatklep om muziek te maken. En het is heel tof om iets dat je maakt op het podium te laten zien en terug te horen wat mensen ervan vinden. Voor tienduizend man spelen is nog wel een stip aan de horizon, maar het is geen doel op zich. In Zeeland heb ik altijd al veel in bandjes gespeeld, twee jaar geleden hebben we zelfs nog eens in Brogum gestaan. Die connectie met Zeeland blijft wel bestaan door dat bandcircuit waar ik in zit. Maar in Rotterdam heb je meer opties: veel podia, oefenruimtes en muzikanten.”

,,Wat ik me herinner is dat we altijd buiten speelden. Waar vroeger het gat van Nieuwerkerk was, gingen we met de skelter rondsjezen. Voetballen bij SKNWK. Militairtje spelen. In de bossen die vlak tegen de rijksweg aan liggen heb ik heel wat spijkers in de bomen geslagen voor boomhutten en zo. Het fijne was dat je altijd gewoon op straat kon spelen, je hoefde nooit te kijken of er een auto aan kwam.”

,,Heel leuk, maar mede omdat ik die zelf leuk heb gemaakt. Ik zat bij de schoolkrant en de leerlingenraad en in de schoolband. Door die activiteiten leerde je de docenten op een andere manier kennen. En ook leerlingen van andere jaren. Dat werden mensen die ik heel graag zag en met wie ik daarna zelfs contact heb gehouden. Door die dingen ging ik met meer plezier naar school. Na de middelbare school wilde ik wel een beetje verder weg studeren om op kamers te gaan. Dat idee sprak me wel aan. Studeren, op kamers en in het weekend met je wastas naar huis. Dat je die veilige haven hebt, maar ook iets voor jezelf. Mijn ouders hadden er volgens mij geen moeite mee. In het weekend kwam ik sowieso terug voor de voetbal.”

,,Mijn tandarts is nog steeds in Zeeland. Na al die jaren heb ik dat niet veranderd. Als het meezit hoef je maar twee keer per jaar. En dan ga ik dus sowieso bij mijn ouders langs. In deze coronatijd merk ik dat ik méér richting Zeeland trek. Even naar het strand, de domeinen in. Alleen of naar een vriend en de natuur in om te wandelen of hardlopen. Gewoon wat meer ruimte om je heen te voelen. In Rotterdam woon ik aan de Kralingse Plas, dus er is wel ruimte, maar het is er iedere dag heel druk. Iedereen gaat daar naar buiten. Ik mis wel de weidsheid. Dat was het eerste dat ik miste toen ik op kamers ging. Vroeger fietste ik altijd naar school met de akkers om me heen. Dat is nog steeds een fijn gevoel. Als ik bij Strijen ben, dan begint het al een beetje. Als je dan de dijk over komt en Nieuwerkerk ziet liggen, dat voelt toch als thuiskomen.”

Lex Folmer: ,,Dat je die veilige haven hebt, maar ook iets voor jezelf.” © Lex Folmer