Ik moet een jaar of 14 zijn geweest toen ik het voor het eerst deed. Het was op de dag van een uitwedstrijd. Als selectiespelers mochten we soms met de bus naar uitwedstrijden. Daar zaten we dan, als echte profs op een zaterdag in ons trainingspak op de achterbank, de glacékoeken en AA-drinks in plastic tassen op onze schoot. De achterste bank was het populairst. Daar zitten de mannen die altijd iets meer durven. Een net iets grotere bek hebben. We zaten nog geen drie minuten op de snelweg toen we non-verbaal besloten dat we met de volledige achterbank onze trainings-en onderbroeken lieten zakken. Het gebeurde gewoon. We moonden samen naar de vrachtwagenchauf achter ons. Vijf witte billetjes plakten tegen het raam. Als een echt team. De chauf lachte. Wij lachten. We konden die dag rustig verliezen, we hadden immers al gewonnen.

De laatste keer dat ik een goeie volle maan zag was afgelopen augustus, toen een Venlose supporter op de tribune avances probeerde te maken naar scheidsrechter Blom met een stel mooie witte kadetten. De moon was uitstekend uitgevoerd. Vol overgave trok hij broek en onderbroek tot iets onder z’n billen naar beneden, lichtelijk zakte hij door de knietjes waardoor de rondingen net wat meer body kregen en er precies dat stukje balzak te zien was, waarna hij z’n gezicht omdraaide. Voor de maankijker leek ‘t alsof –ie z’n reet naast z’n gezicht in z’n armen vasthield, zo stilistisch perfect voerde hij het moonen uit. Maar na deze publieke moon bleef het donker. Tot op de dag van vandaag heb ik geen volle maan meer gezien. Niet bij DWDD, niet bij heel Holland Bakt, niet bij Veronica Inside. Maar ook niet op het werk, bij familie of bij vrienden. Soms doe ik ‘m zelf even. Voor de spiegel. Maar alleen moonen is toch anders. Een goede moon moet gedeeld worden. Niet op Insta of Snap, maar in het echte leven. Vol in het zicht.

Ik stel voor dat er meer gemoond wordt. Dat die volle maan wat vaker getoond wordt. Begin er eens mee op het veld, maar breid het uit naar de kleedkamer en kantines, maar durf ‘m ook te tonen op kantoor, op school en in bejaardencentra. De volle maan moet weer gezien worden. Als protest tegen de groeiende preutsheid en de steeds harder wordende voetbalwereld waarin geld, macht en corruptie vooraan staan in de rij.

Laten we opstaan voor een goede moon en samen onze jeugd herleven, vechtend tegen het uitsterven van de volwassen kinderlijkheid. Plak die reet tegen het raam tijdens de rit naar een uitwedstrijd. Hang er zelfs helemaal uit met je hol. Show ‘m in de file, in dat dorp, bij aankomst op het sportterrein. Laat die wind door de kieren van je billen gieren en geniet. Ben niet bang; men zal het waarderen. Een goede moon staat altijd garant voor de lach.

Weg met de volwassenheid. Hulde aan de kinderachtigheid. Hulde aan de blote reet. Hulde aan de moon.