Bron: www.dekelderklasse.nl
Iedere week schrijft Dion van Meel een ode aan de Kelderklasse. Aan onze onvoorwaardelijke liefde voor knollenvelden, harde ballen en bier. Van Meel staat aan de zijlijn en geeft commentaar. ’t Zit ‘m in de details. Als laatste column voor winterstop schrijft hij een Ode aan Tape.
Lang ben ik jaloers geweest op de tapeloze voetballer die nog steeds durft uit te gaan van zijn eigen krachten. De held van de senioren die blijkbaar nog niet heeft toegegeven aan die constante angst om op het veld iets in of af te scheuren. Maar inmiddels weet ik dat het ook voor hem slechts wachten is op de dag dat zijn banden het zullen begeven en hij zal smeken om een rolletje Tape. Hij is welkom bij ons. Want hier, in de aan elkaar getapete wereld van de Kelderklasse, lopen we allemaal op rolletjes.
De Kelderklasse is een wereld waarin enkelbanden zó vaak zijn afgezaagd, dubbelgeklapt, platgetrapt, verrekt, omgevouwen, ingescheurd en afgescheurd dat we ons voetbalbroekje ermee omhoog zouden kunnen houden. Onze enkels zijn zo onbetrouwbaar en labiel als de gemiddelde clubscheidsrechter. Bij het minste of geringste zakken we erdoorheen, wetende dat onze enkelbotjes voor altijd zullen drijven in een eeuwige vijver van vocht.
Ooit verafschuwde ik Tape. Wilde ik na een periode met tape zo snel mogelijk van ‘m verlost worden om op m’n eigen krachten aan te sterken en verder te gaan. Maar de banden wilden niet meer. De enige goede band die ik op den duur nog had, was die met Tape.
Sindsdien houdt Tape me op de been. Tapen is een religie geworden en Tape onze lijfwacht, steun en toeverlaat. Onze pleister op de wonde als we perse willen spelen. Tape is onze houvast. De overtuiging dat wij Kelderianen oneindig door kunnen voetballen, zolang Hij onze ledematen maar beschermt. Hij, de almachtige plakkende Tape, onze beschermheilige op drassige velden, waar het gevaar op iedere vierkante meter op de loer ligt.
Tape is allang niet meer zomaar Tape. Tape is zoveel meer. Ja, Tape zet onze enkels vast en geeft ons hoop. Maar Tape houdt óók onze scheenbeschermers op hun plek en laat onze sokken niet afzakken.Dion van Meel
Wij Kelderianen zijn van Tape gaan houden als van lauwe thee in de rust. Voor ons is Tape allang niet meer zomaar Tape. Tape is zoveel meer. Ja, Tape zet onze enkels vast en geeft ons hoop. Maar Tape houdt óók onze scheenbeschermers op hun plek en laat onze sokken niet afzakken. Tape bedekt onze sieraden en creëert aanvoerdersbanden en rugnummers. En Tape maakt van onze voetbalschoenen ware kunstwerken als ze eigenlijk allang zouden moeten worden weggepleurd. Met ingetapete voeten, polsen, handen en schoenen kunnen we de wereld aan. Met het rolletje Tape in de hoofdrol voelen we ons oppermachtig. Want Tape staat ons bij.
En ja, natuurlijk zullen er momenten zijn dat je Tape zult haten. Als je een half uur lang je eigen poten weer onhandig in zit te wikkelen bij gebrek aan iemand met Tapekennis bijvoorbeeld. Of als het rolletje weer eens onder een dikke laag kunstgraskorrels en zand zit en je ’t begin van ‘t rolletje al een kwartier aan ’t lospulken bent, terwijl je teamgenoten al op het veld staan. Of als je ‘m na de pot zo snel mogelijk van je enkels af wilt hebben waardoor de tape zich ophoopt en je – met inmiddels 4 man sterk – aan een zeemansknoop aan ’t rukken bent, waarna het uiteindelijk, wanneer de meeste teamgenoten al in de kantine zitten met een koude pils, lukt om de tape te scheuren, maar je verdomme ook nog je beenharen er met wortel en al uittrekt.
Dat is oké; je mag Tape soms haten. Maar heb ‘m daarna snel weer lief. Want wij Kelderklassers kunnen niet zonder Tape; we zitten eraan vast. Voor altijd.
Dus pak die rol, pak jezelf in en vergeet dit nooit: zonder Tape was jij allang uit elkaar gevallen. Ook jíj zit onder de plak.
